Expeditie Groenland ‘Grenzeloos verkennen’ met Erik Aanderaa

Raymarine-ambassadeur Erik Aanderaa vertelt zijn verhaal over solozeilen van Noorwegen naar Groenland in de zomer van 2024: een reis vol avontuur, ontdekkingen en overwinningen op tegenslagen.

Door Erik Aanderaa

Afgelopen jaar besloot ik nog één laatste poging te wagen om Scoresby Sound op Groenland te bereiken, nadat ik het al drie keer eerder had geprobeerd – in 2020, 2021 en 2023. Om Ittorqortoormiit in Scoresby Sound, aan de oostkust van Groenland, te bereiken, koos ik voor een kortere route: één tussenstop op de Shetlandeilanden, vervolgens naar de Faeröer en uiteindelijk naar Husavik in IJsland. Daar begint de echte uitdaging.

Van Husavik naar Scoresby Sound is 300 zeemijl. Het is vrij rechttoe rechtaan totdat je de Groenlandstroom bereikt, die zuidwaarts stroomt op ongeveer 30–70 NM uit de kust; deze voert veel ijs mee dat is afgebroken van het noorden van Groenland. `

Hier wordt het solozeilen echt op de proef gesteld - slapen is geen optie bij het naderen van de ijsvlakte. Het is ook van groot belang dat je warm blijft en wanneer mogelijk even onderdeks gaat om op te warmen. Om de navigatie veiliger te maken, heb ik mijn schip “Tessie” uitgerust met een naar voren gerichte Raymarine CAM210 boven op de mast, een Raymarine Cam 220 in de cockpit en een FLIR M300C-camera halverwege de mast voor een omnidirectioneel zicht. Hierdoor kan ik comfortabel in de kajuit navigeren. Ik kan de camerabeelden bekijken en de stuurautomaat bedienen via zowel de kaartplotter binnen – een Raymarine Axiom+ 7– als via de twee Axiom2 Pro S 9’s in de cockpit: één voor de kaart en één voor de radar.

Ik vertrok vanuit Husavik en zette koers noordwaarts richting Scoresby Sound. Vanaf het begin voelde ik me gespannen, omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Ik sliep onderweg niet, omdat ik constant de dreiging van ijs om me heen voelde – ook al wist ik dat het nog honderden mijlen verderop was.

De route werd grotendeels omgeven door mist, wat een extra laag stress veroorzaakte. Het zicht was slechts zo’n 100–200 meter. Daardoor wist ik dat de eerste ijsblokken plotseling zouden opduiken.

Met nog maar 70 NM te gaan daalde de luchttemperatuur tot 3 graden Celsius en de zeetemperatuur tot 2 graden. Het was extreem vochtig en koud, en ik wist dat ijs op komst was – Ik bevond me nu in de ijsstroom. Ik ging de kajuit in en hield daar de camerabeelden van de M300C in de gaten. De bovenste camera was gericht op de mist, en de vochtige lucht zou normaal gesproken het zicht ernstig belemmeren. De M300C is echter voorzien van lensverwarming, waardoor ik toch vooruit kon kijken.

Plotseling zag ik een witte vlek voor me, waarvan ik eerst dacht dat het een groep meeuwen was. Toen het dichterbij kwam – op 70 meter van de boeg – zag ik dat het ijs was. Ik stormde naar de stuurhut en wist het stuk ijs op het nippertje te ontwijken. Het was zowel angstaanjagend als fantastisch. Dankzij de vlakke oceaan kon de Quantum 2-radar zelfs de kleinste omliggende ijsbrokken oppikken. Dit was een enorme hulp en stelde me gerust in de dichte mist, waardoor ik mijn weg kon vinden door het netwerk van growlers – kleine, half onder water liggende ijsbrokken – die anders onzichtbaar waren gebleven.

Ik voer verder door het ijs totdat ik de Scoreby Sound bereikte. Op slechts 2 mijl van mijn ankerplek ontdekte ik dat de zee dicht lag met een dikke laag growlers. Omdat ik wist dat ik een groot slaaptekort had, vond ik het welletjes, hield het voor gezien en keerde terug naar IJsland.

Ik was ontzettend blij dat ik het zo ver had geschopt, na duizend mijl solo gevaren te hebben vanuit Noorwegen. De expeditie werd een stuk veiliger dankzij de volledige Raymarine-uitrusting aan boord, die me het comfort en de controle gaf die ik nodig had om veilig mijn bestemming te bereiken.